Het plein waar de Via del Seminario overgaat in de Via Caravita wordt gedomineerd door de façade van de Sant’ Ignazio di Loyola ♣. De kerk, op een plek waar een tempel van Isis in de ‘Egyptische’ wijk van het klassieke Rome heeft gestaan, behoort tot de orde van de Jesuïeten en is gebouwd in de jaren 1626-1650. Deze diende als uitbreiding van het Collegio Romano, het wetenschappelijk instituut van de Jesuïeten, want het oorspronkelijke gebedshuis, la chiesa dell’ Annunziata, kon het groeiend aantal studenten van het college geen ruimte bieden.
Het oorspronkelijke ontwerp is van Carlo Maderno, maar de details stammen van de wiskundige Orazio Grassi, zelf een jesuïet. De façade, volgens sommigen ontworpen door Alessandro Algardi, is gebouwd naar het voorbeeld van de Gesù, hemelsbreed 200 meter zuidelijker gelegen aan de Piazza del Gesù.
Ignatius van Loyola (1491-1556) was de stichter van de Societas Jesu, Latijn voor ‘gemeenschap van Jezus’. De orde voert als embleem een zonneschijf met daarin de letters IHS, vaak voorzien van een kruis. De letters zijn de eerste drie uit het Grieks ΙΗΣΟΥΣ, Jesus. Ignatius’ overgave tot diep belijden van het geloof in Christus en zijn meditatieve oefeningen, door hem op schrift gesteld, hebben ertoe geleid dat hij op 12 maart 1622 door de katholieke kerk heilig werd verklaard.
Bij binnenkomst in de kerk valt meteen de rijke plafondschildering op, waaraan vanaf 1685 gewerkt is door Andrea Pozzo, zelf lid van de orde van de Jesuïeten. Het centrale onderwerp is Ignatius’ toetreding tot het paradijs. De heilige, begeleid door Christus en de heilige maagd Maria, stijgt op een wolk op vanuit een illusionistisch bouwwerk van bogen en zuilen. De toeschouwer wordt welhaast de hoogte in ‘meegezogen’ om de heilige te volgen. Boven de kraagstenen zijn de vier werelddelen (Australië was toen nog niet bekend) allegorisch voorgesteld.
Het perspectief komt het best tot zijn recht, wanneer je midden in de kerk op de bronzen plaat staat. Vanaf deze plek is ook de koepel het beste te aanschouwen. Loop je verder, dan blijkt deze ‘om te vallen’, want hij is niet echt, maar geschilderd. Voor een echte koepel had de orde geen geld meer en Andrea Pozzo bedacht een beschilderd exemplaar, inclusief laterna, met een doorsnede van 13 meter. Het betreft een kopie, want het doek heeft in 1801 te veel te lijden gehad van een ontploffing van een kruitmagazijn in Monteverde (wijk op de Gianicolense, de Ianiculusheuvel).
De Sant’ Ignazio heeft een eigen website.