Deze site is ontstaan uit liefde voor de eeuwige stad Rome. Wat hier gepresenteerd wordt, is het resultaat van talrijke verblijven aldaar. Het meeste wat beschreven wordt, is met eigen ogen aanschouwd. De meeste foto’s stammen uit eigen archief. Het gaat om zowel digitale als analoge opnamen. Voor het gemak geeft een ♣ de locatie aan op Google Maps.
De samensteller beoogt geen enkele pretentie met het schrijven van de artikelen die hier verschijnen. De lezer mag wel ervan uitgaan dat de informatie die verschaft wordt voor zover mogelijk correct is en dat de Griekse, Latijnse en Italiaanse teksten die ter sprake komen juist vertaald en geïnterpreteerd zijn. Elders zijn er genoeg onjuistheden en onvolkomenheden opgetekend die in een verwrongen beeld van de stad en haar historie resulteren. Hij zal overigens zich nergens voor zijn bronnen verantwoorden, op het gevaar af dat daarmee de indruk wordt gewekt dat er niets anders is gedaan dan copy-paste.
De stad staat niet stil en zo kan het gebeuren dat het beschrevene niet meer overeenkomt met de beschrijving. Dit geldt o.a. voor kunstvoorwerpen die verplaatst zijn naar een andere ruimte of zijn uitgeleend voor een tijdelijke tentoonstelling elders. Soms is een nieuw instituut opgericht om collecties of delen daarvan huisvesting te bieden. Voorbeelden hiervan zijn het ACEA Centrale Montemartini, het Palazzo Altemps en het Palazzo Massimo die nu objecten herbergen die voorheen in het Thermencomplex van Diocletianus waren ondergebracht (en door gebrek aan ruimte niet altijd aan het publiek konden worden getoond).
Zelf denkt hij dat hij niet zo vaak meer in de stad zal komen. Het laatste bezoek dateert van april 2015. Rome was toen al hard bezig in die zin te veranderen dat het de bezoeker de ervaring bood niet meer dan in een pretpark rond te lopen. Iedere spontaniteit om een bezienswaardigheid te bezichtigen heeft plaats gemaakt voor lange rijen wachtenden met een e-ticket dat ver van te voren dient te worden aangeschaft. Controleurs in bij voorkeur donkere t-shirts en jeans zien erop toe dat er niet één minuut tegen de planning wordt gezondigd.
De commercialisering heeft hard toegeslagen en er is een burgervader die gratis toegang voor ouderen afschaft met als argument, dat het meestal toeristen betreft en die kunnen het betalen. De instellingen die onder het pontificaal gezag staan hebben altijd al forse toegangsprijzen geheven, maar nu gaan zelfs geestelijke orden over tot de verwereldlijking van hun erfgoed.
Een voorbeeld. Waar tot enkele jaren geleden de crypte van de Kapucijnen annex Santa Maria della Concezione aan de Via Veneto toegankelijk was tegen betaling van een symbolisch bedrag (het volstond om een munt in een mandje te deponeren), is het nu omgetoverd in een ‘museo’, waar je ineens tegen betaling van € 8,50 door kekke dames in mantelpak wordt ontvangen en de weg gewezen.
Die weg is nota bene tegen de richting in, want na een verplichte gang langs nietszeggende portretten van ordeleden, kom je bij het verkeerde eind van de crypte uit. Alle charme van voorheen, want de crypte bevat zes nissen waarin de knekels van kloosterlingen ‘decoratief’ zijn tentoongesteld in oplopende graad van luguberheid (uitmondend in het memento mori: quod tu es, ego fui, quod ego sum, tu eris, ‘wat jij bent, ben ik geweest, wat ik ben, zul jij zijn’), is daarmee verleden tijd.
Toegegeven, het stoort alleen de bezoeker die er eerder geweest is en die sterft vanzelf langzamerhand uit. We hebben het over een verjarend probleem, misschien juist het kenmerkende van Rome’s eeuwigheid.
Contact
Zijn er vragen? Stuur een e-mail.